40-dagen tijd
Terwijl ik aan het nadenken ben over een stukje wat geschreven moet worden voor het Kerknieuws ter voorbereiding op de 40-dagentijd, hoor ik op de radio Ede Staal zingen:
’t Het nog nooit, nog nooit zo donker west Of ’t wer altied wel weer licht.
vertaald: het is nog nooit zo donker geweest of het werd altijd wel weer licht.
Een mooiere beginzin kan ik niet bedenken.
In deze donkere weken van januari waar we, als gemeente, keer op keer te maken kregen met afscheid nemen, is er meer dan ooit behoefte aan Licht.
Vanaf 17 februari, Aswoensdag, gaan we op weg naar Pasen. Een tijd van bezinning. We staan stil bij het leven van Jezus. Hij heeft ons laten zien wat barmhartigheid is: de hongerigen eten en de dorstigen drinken geven, de naakten kleden, de vreemdelingen onderdak bieden, de zieken verzorgen, de gevangenen bezoeken en de doden begraven.
Thema: Ik ben er voor jou.
Zeven werken van barmhartigheid. In de veertigdagentijdkalender Op weg naar Pasen, te bestellen via de PKN webwinkel, staan dagteksten die ons meenemen door de Veertigdagentijd. Iedere week wordt een werk van barmhartigheid behandeld.
We gaan, als werkgroep, ons voorbereiden hoe we in de Stille Week met elkaar toe kunnen leven naar het Licht van Pasen, dat we kunnen zingen: de duif zit in de hoogste boom, en heeft de snavel vol sjaloom (lied 635:6)
In de genoemde kalender vond ik een gedicht van Menno van der Beek:
Hij hing op straat rond. Ik had geen idee
wat hij daar deed. Beleefd vroeg ik hem mee
en bij het eten kwam hij langzaam los
en nam hij ook het woord. Dat hebben we geweten.
Vooral bij een paar glazen mooie wijn:
Toen hij een aantal diepe dingen zei
vielen alle gesprekken op hun plaats
en zagen we de dwarsverbanden. Eindelijk.
Ik wilde iets terugdoen en ik had een jas
die ik niet nodig had en die hem iets te groot was,
maar ik heb aangedrongen en hij was zo vriendelijk
om net te doen alsof het ding hem paste.
En het werd laat. Ik zei, blijf hier logeren,
en neem de tijd met ons. We kijken morgen weer
met nieuwe ogen naar alle verhalen:
Er valt nog zoveel van elkaar te leren
Hij had het zwaar. Wat stuk was, greep hem aan
hij is er vrijwel helemaal aan onderdoor gegaan,
geen ziekte is hem onbekend gebleven
maar wat wij voor hem konden doen, dat is gedaan.
Zijn hart was vast te groot, want de regering,
het geld, de macht en andere groeperingen
hebben hem opgepakt en ergens opgesloten
waar wij dan weer geschrokken op bezoek gingen.
En toen we later weer iets van hem hoorden
toen bleek hij afgevoerd, gemarteld en vermoord;
wat konden wij nog doen? We zijn het lijk gaan halen
en hebben hem begraven. Daar zijn vrienden voor.
En later kwam er een bericht, via de tuinman, dacht ik:
dat iemand zei, doe dit voor iedereen – doe het voor mij.
Meer nieuws