Een lotgenoot als reisgenoot
Als je door een moeilijke periode gaat kunnen lotgenoten het meeste voor je betekenen. Niet altijd maar wel vaak. Een lotgenoot heeft hetzelfde meegemaakt. Een lotgenoot weet wat het is en hoe het voelt. Een lotgenoot heeft het meeste begrip en weet dat het niet meevalt. Andere mensen hebben eerder de neiging om met oplossingen te komen. Om met opmerkingen te komen als: “Kop op, er komt weer een andere tijd. Kijk naar de mooie dingen die er nog zijn”. Net even te gemakkelijk en te snel. En dat is natuurlijk goed bedoeld, maar je voelt je niet begrepen en niet gekend. Wij weten pas hoe het voelt als we het zelf meemaken. Van een kennis van ons is zijn vrouw kortgeleden overleden. Hij zei tegen mij: “Nu ik het zelf meemaak weet ik pas wat het is. Wat heb ik achteraf domme opmerkingen geplaatst en gemakkelijke adviezen gegeven aan mensen die alleen waren komen te staan. Zo werkt het dus niet”. Dat vond ik eerlijk van hem: dat inzicht en om dat ook te zeggen. En we moeten nuchter zijn: meeleven is nooit volmaakt. Zelfs lotgenoten beleven hun situatie soms nog weer verschillend.
Een bekend paaslied begint met de woorden: “De Heer is onze reisgenoot”.
In de 40dagentijd trekken we als het ware mee met Jezus op weg naar Goede Vrijdag en Pasen. Vroeger werd het ook wel de lijdenstijd genoemd. We proberen ons te verbinden met hen die het moeilijk hebben: dichtbij en ver weg. We ontdekken dat de weg van Jezus niet gemakkelijk was. Al vanaf zijn geboorte. Hij weet wat het is om vluchteling te zijn. Hij kent eenzaamheid: zijn vrienden snapten hem niet en lieten hem – toen het erop aankwam – in de steek. Hij werd miskend en afgewezen. Er werd laster over hem verspreid. Hij kreeg een oneerlijk proces. Hij had angst voor wat komen ging. Haat, tegenspoed en lijden, wat is er allemaal niet op hem afgekomen. Welnu, deze Heer die ons vrienden noemt is onze reisgenoot. Hij is een lotgenoot van allen die door een moeilijke periode gaan. Hij kent het op de een of andere manier. Niet op precies dezelfde manier maar wel in de kern van het gevoel. Verdriet, eenzaamheid, angst en onbegrip. De vluchteling, de vreemdeling. De eenzame in een cel, vervolgd om geloof of politieke overtuiging. In het verhaal van de Emmaüsgangers zien we zijn belangstelling, zijn meeleven, zijn gevoeligheid. Hij begint met vragen stellen uit een bewogen en meelevend hart. De ander niet in de rede vallen. Luisteren. Niet oordelen. Begrip hebben. En tegelijkertijd op weg gaan. Met een doel voor ogen in de verte.
Zo gaan we naar Pasen. Het lijden en de dood is niet het laatste. Er is hoop. Er is toekomst. Er is een nieuw begin. En dat is onze uitdaging als gemeente: elkaars reisgenoten zijn in het voetspoor van Jezus. Ik wens jullie een goede tijd toe, op weg naar Pasen.
Ds. Wim Kok
Meer nieuws