De kerk staat in brand

Een kop, die de afgelopen week in alle kranten en op TV te lezen en te zien was. (als ik dit schrijf is het Stille Zaterdag)
Parijs is wereldnieuws. De Notre Dame dreigde totaal door brand te worden verwoest.
Velen hebben met verbijstering de berichten gevolgd.
In de loop van de geschiedenis zijn veel gebouwen ten prooi gevallen aan het vuur. Daar hoorden we dan terloops iets over.
Maar een kerk met een geschiedenis van meer dan 800 jaar, is van een andere orde.
De Franse bevolking gaf blijk van een levendig religieus beleven. Zowel kerkelijk betrokken, als niet religieuze mensen gingen de straat op om te bidden, of om een kaarsje aan te steken. Bidden om behoud van de kathedraal. Notre Dame.
Zo’n gebeurtenis geeft verbinding en roept saamhorigheid op die juist in de tijd rond Pasen zo passend is.
De belofte van Pasen: je bent nooit zonder hoop, zonder toekomst of zonder vertrouwen. Het feest gaat over vrijheid, je nooit laten begrenzen, niet door jezelf en niet door anderen of door wat dan ook. Met Pasen weten we dat we in dat vertrouwen altijd door kunnen gaan.

De ingrijpende gebeurtenis in Parijs deed mij ook aan onze Bantsiliek denken. De enige monumentale kerk van Flevoland, buiten Schokland en Urk om dan.
Als zoiets in Bant was gebeurd dan hadden we de regionale krant gehaald en was omroep Flevoland langs geweest.
Geen grote inzamelingsactie, maar wel een rouwende Banter gemeenschap. We zien het kerkgebouw in Bant als centrum van rouw en trouw die door de vele activiteiten als onmisbaar wordt gezien.
In de week voor Pasen hebben we weer gezien hoe vrolijke en verdrietige gebeurtenissen plaats vinden in de Bantsiliek.

Dat er in Bant geen brand nodig is om elkaar tot steun te zijn ervaren we steeds weer.
Dat we zo de belofte van Pasen aan elkaar door mogen geven en beseffen dat wat er ook gebeurt in ons leven er altijd ruimte is voor een Nieuw Begin.
Dat Pasen ook het feest van bevrijding is.
Dat, nu u dit leest, we midden in de bevrijdingsfeesten zitten.
Een vrijheid die wij kunnen vieren, maar die in zoveel landen nog steeds niet aan de orde is. 
Ook dat is wereldnieuws.
Laten wij daar onze ogen niet voor sluiten en hulp bieden, ook in onze naaste omgeving, als dat op ons pad komt.

Gerard van Tilburg