Op verhaal komen.
Heb jij, ik tutoyeer maar ongevraagd voor het gemak, wel eens ervaren hoe het is dat er iemand echt naar je luistert? Oogcontact met je maakt, je vriendelijk uitnodigt verder te vertellen, je een vraag stelt en zich zelf herschept in 2 grote oren?
Als je dat wel eens is overkomen, moet dat nog wel in je geheugen zitten! Niets is zo heilzaam als gehoord en gezien te worden.
Om die reden praten de meeste mensen zo graag. Voortdurend staat het sein op: hoor je
wel wat ik presteer, weet je wel wat ik allemaal doe? Wellicht zijn ze (ooit) tekort gekomen,
hebben ze de liefde en aandacht die elk mens zo nodig heeft niet gekregen.
Het kan ook zijn, dat die categorie juist heel erg stil is gevallen. Wie zit er nou op mijn verhaal te wachten zou hun innerlijk kompas kunnen zijn. In zichzelf gekeerd lijkt het vertrouwen in de medemens er niet (meer) te zijn.
Nu contact maken zich momenteel nogal vaak beperkt tot berichtjes via app, twitter, email, etc. zijn face-to-face-gesprekken iets van een vorige eeuw, lijkt het. Met het gevaar voor ouwe zeur uitgemaakt te worden richt ik mij op het positieve…
De kerk als ontmoetingsplek bijvoorbeeld waar je hopelijk nog een goed verhaal hoort.
Waar je elkaar ontmoet en voor- en na de dienst met elkaar praat.
Misschien zou het experiment om tijdens de dienst ook met elkaar te praten te overwegen zijn. Ik weet, dat er bij de Doopsgezinden in Emmeloord na de preek altijd gelegenheid is om je verhaal te vertellen. In de zgn. Open Ruimte krijgt ieder de kans het hart te luchten.
Het is toch schrijnend te ervaren, dat zoveel mensen met hun diepste emoties alleen moeten dealen om allerlei redenen die ik nu niet uit de doeken doe.
Ik keek bijvoorbeeld kort geleden naar de Nationale Herdenking 15 Augustus 1945 in Den Haag waar het Indisch Monument doet denken aan de verschrikkingen in het voormalig Nederlands-Indië onder de bezetting van Japan. Jongelui vertelden hoe hun grootouders hadden gezwegen en ook hun ouders. Diep weggestopte ellende en verdriet. Maar ook hoe de derde generatie soms een ingang wist te vinden, met name als ze vragen durfden te stellen.
Wij hebben allemaal een verhaal te vertellen, soms meerdere verhalen. Toch zwijgen we vaak om allerlei redenen. Het helpt al geweldig om ons over de streep te trekken als er iemand is die een vraag stelt, geïnteresseerd is. In kwetsbaarheid ontmoeten we elkaar echt.
Het is een misverstand te zeggen dat iemand zo sterk is als hij zijn gevoelens niet toont.
Nodig is alleen vertrouwen, liefde zo je wilt…
Laten wij de kansen grijpen om het komende seizoen elkaar ons verhaal te vertellen, maar vooral elkaar vragen te stellen, uitnodigen kwetsbaar te (durven) zijn. Alle voorwaarden zijn aanwezig: een prachtige (open) ruimte, enthousiaste, gedreven vrijwilligers en een mooie gemeenschap van mensen die willen delen, maar hun eigenheid mogen koesteren.
Piet Talsma
Meer nieuws